Arkadaşlarımı görmeyi çok özledim. Normal hayatımızı çok özledim. Bu süreçte hem çok yoruldum hem de çok yaşlandım.

Matematik derslerinde bana yardım eden bir öğretmenim, kitabım için fikirler veren sanatçı ruhlu bir dedem olmayacak. Artık ‘dede’ kelimesini kullanamayacağım.

Keşke görebilseydim. Son bir kez dedeme sarılabilseydim. Son bir kez “Hoşgeldin dede” diyebilseydim. Diyemedim…

Çok çok küçük şeylere mutlu olmaya başladım. Sanırım karantinanın bana öğrettiği şey bu oldu.

Günden güne iyiye gittiğimizi düşünmek istiyorum ama olmuyor. Kendimi kandırmak istemiyorum ya da arkadaşlarımın da dediği gibi çok olumsuzum.

Dün ablam belirti göstermeye başlayınca bize verdikleri numarayı aradık. Biz ilgilenmelerini beklerken adam ablamı baya azarlayıp sonra da “Korona değilsindir sen” diyip telefonu kapattı. Sanki koronanın efendisi!

Arkadaşlarımın desteğini her zaman hissediyorum ve bu beni çok mutlu ediyor. Zamanında gerçekten çok doğru dostluklar kurmuşum

2020’ye girerken çok uçuk dileklerim vardı. Aslında normal şeylerdi fakat şuanki duruma bakılırsa uçuk gibi geliyor.

Dün “Umarım yarın buraya güzel bir şeyler yazmak nasip olur…” demiştim.

Normalde hiç diplerinden ayrılmadığım sürekli öpüp sarıldığım insanlarla aynı odada bile bulunamamak..