-
Arkadaşlarımı görmeyi çok özledim. Normal hayatımızı çok özledim. Bu süreçte hem çok yoruldum hem de çok yaşlandım.
-
Matematik derslerinde bana yardım eden bir öğretmenim, kitabım için fikirler veren sanatçı ruhlu bir dedem olmayacak. Artık ‘dede’ kelimesini kullanamayacağım.
-
Keşke görebilseydim. Son bir kez dedeme sarılabilseydim. Son bir kez “Hoşgeldin dede” diyebilseydim. Diyemedim…
-
Çok çok küçük şeylere mutlu olmaya başladım. Sanırım karantinanın bana öğrettiği şey bu oldu.
-
Günden güne iyiye gittiğimizi düşünmek istiyorum ama olmuyor. Kendimi kandırmak istemiyorum ya da arkadaşlarımın da dediği gibi çok olumsuzum.
-
Dün ablam belirti göstermeye başlayınca bize verdikleri numarayı aradık. Biz ilgilenmelerini beklerken adam ablamı baya azarlayıp sonra da “Korona değilsindir sen” diyip telefonu kapattı. Sanki koronanın efendisi!
-
Arkadaşlarımın desteğini her zaman hissediyorum ve bu beni çok mutlu ediyor. Zamanında gerçekten çok doğru dostluklar kurmuşum
-
2020’ye girerken çok uçuk dileklerim vardı. Aslında normal şeylerdi fakat şuanki duruma bakılırsa uçuk gibi geliyor.
-
Dün “Umarım yarın buraya güzel bir şeyler yazmak nasip olur…” demiştim.
-
Normalde hiç diplerinden ayrılmadığım sürekli öpüp sarıldığım insanlarla aynı odada bile bulunamamak..