Bir genç olarak bizden ümidini kesmişlere ya da kesmek üzere olanlara seslenmek istiyorum. Bize güvenin! Yazdıklarımı okuyun ve bu ülkede benim gibi bir sürü genç olduğunu hatırlayın.

Bugün yılın en kutsal günü… Çünkü bugün anneler günü. Bizi bin bir zorluklarla dünyaya getirip büyüten güçlü kadınlarımızın günü.

Ülkemi seviyorum ama artık kendimi burada güvende hissedemiyorum. Ben de her son nefesini veren insanlar gibi biraz daha yaşamak istiyorum.

Yazmak da ailem, arkadaşlarım, sporum gibi benim hayatımın bir parçasıydı ve ben bunu çok aksatmıştım.

Arkadaşlarımı görmeyi çok özledim. Normal hayatımızı çok özledim. Bu süreçte hem çok yoruldum hem de çok yaşlandım.

Matematik derslerinde bana yardım eden bir öğretmenim, kitabım için fikirler veren sanatçı ruhlu bir dedem olmayacak. Artık ‘dede’ kelimesini kullanamayacağım.

Keşke görebilseydim. Son bir kez dedeme sarılabilseydim. Son bir kez “Hoşgeldin dede” diyebilseydim. Diyemedim…

Çok çok küçük şeylere mutlu olmaya başladım. Sanırım karantinanın bana öğrettiği şey bu oldu.

Günden güne iyiye gittiğimizi düşünmek istiyorum ama olmuyor. Kendimi kandırmak istemiyorum ya da arkadaşlarımın da dediği gibi çok olumsuzum.

Dün ablam belirti göstermeye başlayınca bize verdikleri numarayı aradık. Biz ilgilenmelerini beklerken adam ablamı baya azarlayıp sonra da “Korona değilsindir sen” diyip telefonu kapattı. Sanki koronanın efendisi!