Kenan Çığır
Aralarında hiç bir rekabetin olmadığı/olamayacağı insanlar, birbirlerinin kuyusunu kazar mı diye retorik olduğunu düşündüğüm bir soru, insanlık var olduğundan beri türlü biçimlerde karşımıza çıkıyor.
Hani dillere pelesenk olmuş bir laf vardır ya “kadın kadının kurdudur” diye… Aslında insan insanın ezelden beri kurdu olmuştur da… çaktırmıyor günümüzde.
Cinsiyetten bağımsız söylenmeli ki insan; pohpohlanmayı, değer görmeyi, alkışlanmayı, takdir edilmeyi, ön planda olmayı seviyor. Ama bunları her şeye rağmen! seviyor.
Peki tüm bu tutkularının gerçekleşmesi için; insanlık adına, çevre adına, sanat adına, kültür adına, hoşgörü adına… insanoğlu ne yapıyor?
Hiç birşey.
Var olmak, birey olmak, güzel olmak, zengin olmak, mevki sahibi olmak; herkesi küçümsemek, burun kıvırmak ve bir diğerini yok saymak için yetiyor. Aslında hiç bir özellik taşımasına da gerek yok: Elinde bir telefon ve sosyal medya varsa… “yandı gülüm keten helva.”
Eline geçen tüm imkanları; kendi çıkarı, geleceği, refahı, üstünlük sevdası için kullanan bir canlı türü olmaktan öteye gidemiyor. Kimsenin bir diğerini sevmediği ve beğenmediği bir canlı türü.
Bu sevgisizlik ve beğenmeme duygusu, daha çok (hemen hemen) eş değer konumdaki insanlar için yoğun hissedilirken… yukarı doğru kıskançlık ve hayranlık, aşağı doğru körlük ve yok saymayla sonuçlanıyor.
İnsanoğlu kendini sevmiyor. Kendini yeterli bulmuyor. Kendini olduğundan başka görüyor. Sürekli bir kıyaslama ile ömrünü yiyiyor. Yani sevgi değil asıl mesele… sevgisizlik.
Sevgi yoksa nefret, sevgi yoksa kıskançlık, sevgi yoksa çekememezlik, sevgi yoksa körlük başlıyor.
Sevgi yoksa hoşgörü olmuyor, sevgi yoksa empati olmuyor, sevgi yoksa insanoğlunda; mutsuzluk mutluluğu oluyor…
Bakmayın mutlu mesut verdiği pozlara, cevizin kurdu cevizi tüketiyor.
Hiç tanımadığı insanların başarısı için kıvanan insanlarken, herhangi bir şekilde başarılı olan en yakınlarının bile açığını aramaktan helak olmuş bir toplum var artık.
Sadece yaşayanlar için değil elbette bu vahim durum. Ölenlerin bile arkasından yapılan ve dehşet duyumsatan yorumlar, sadece ama sadece sevgisizlikten…
“Sevgi” yi önemseyen ve öncelikle kendisiyle barışan insanlarla bu dünya yaşanılır bir yer olacaktır. İnsanın kendisiyle barışıklığı, toplumu-halkı barıştıracak; halkların kardeşliği ise yaşamı anlamlı kılacaktır.
İnsanoğlu içinde çok az da olsa bir sevgi kırıntısı barındırıyorsa; başkası adına sevinmeyi, başkası adına dertlenmeyi, hiç bir çıkar gözetmeden başkası adına çaba sarf etmeyi öğrenmelidir.
Seçim sizde: Sevgi, hoşgörü ve destek mi? Nefret, kıskançlık ve köstek mi?