Gün 10:
Bugün son günümüz. Artık ailemle aynı odada oturabileceğim. Artık dışarı çıkabileceğim. Artık antrenmanlarıma devam edebileceğim.
Bugün hepimiz daha iyi gibiydik. Sanırım karantinamızın bitmesinin buruk sevincini yaşıyoruz.
Annemin iş arkadaşı bize yine yemek getirdi ve bir sürü abur cubur almış bize. İyi insanlar gerçekten hala var ve etrafımızdalar.
Dün arkadaşımdan moral bulup kendi kitabımı yazdım. Bu süreci atlattığımda kitabımla daha yakından ilgileneceğim.
Zorunlu karantinamız bitti artık. Evde ne kadar sürede normale döneceğimizi bilmiyorum. Umarım en kısa zamanda tamamen normale döneriz.
Yarın anneannem Hatay’a geri dönüyor. Ben de dışarı çıkmayı planlıyorum. Daha öncesinde demiştim. Arkadaşlarla çekiliş yaptık ve salı günü hediyeleri vereceğiz. Bu yüzden yarın dışarı çıkmam gerekiyor.
Karantinam biter bitmez dışarı çıkmak ne kadar doğru bilmiyorum ama olabildiğince insanlara yaklaşmamaya dikkat edeceğim. Ellerimde eldiven ve yanımda mutlaka dezenfektan olacak. Maskemi asla çıkarmayacağım dememe gerek yok herhalde.
Arkadaşlarımı görmeyi çok özledim. Normal hayatımızı çok özledim. Bu süreçte hem çok yoruldum hem de çok yaşlandım.
Ve çok şükrettim. Eski hayatımın ne kadar güzel olduğunu anladım. Etrafımızda bizi seven ne kadar çok insan olduğunu anladım.
Ve burdan bu süreçte maddi manevi her zaman yanımızda olan o güzel insanlara teşekkür etmek istiyorum.
Teşekkür ederim. Hepinize çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız…