Gün 7:
Bugün geç yatmama rağmen erkenden uyandım. Annemlere kahvaltı hazırladım. Onlar kahvaltı ederken annemin iş arkadaşı geldi. Bize yemek ve meyve getirdi.
Etrafımızda gerçekten iyi insanların olması insanı çok mutlu ediyor. Gerçekten sevildiğimizi hissettiriyor.
Akrabalarım sağolsunlar her gün arayıp halimizi hatrımızı soruyor. Akrabalarımın desteğini de hep hissediyorum. Bugün halam da yemek getirdi. Evde artık yemekleri koyacak yer bulamıyoruz.
Annemlere kahvaltı hazırladıktan sonra tekrar uyudum. Uyandığımda kalktım ve yine meditasyon yaptım.
Meditasyon dediğim gibi yaptığım o an çok rahatlatıyor. İnanıyorum ki düzenli yapmaya devam ettiğim sürece bu rahatlık sadece yaptığım o an değil, günlük hayatıma da yansıyacak.
Ailem bir gün çok iyi bir gün çok kötüler. Bugün babamla anneannem iyi, annem biraz kötü iştahı yok. Hepsi kuş kadar yiyor.
Onun dışında dün kitabımı yazdım. Arkadaşlarımdan motivasyon buldukça yazmaya çalışıyorum. Yazmak rahatlatıyor.
Kuzenimle uzun uzun konuştum bugün. Onunla konuşmak bile beni çok mutlu etti. Çok çok küçük şeylere mutlu olmaya başladım. Sanırım karantinanın bana öğrettiği şey bu oldu.
Bu arada 3 gün sonra zorunlu karantinamız bitiyor. Bunu bilmek moralimi o kadar yükseliyor ki… İnanıyorum, güzel şeyler artık olacak.