Kenan ÇIĞIR
Koşa koşa gitmek ister Ağustos, “Bana sıra gelmese keşke,” diyen Ekim kıpır kıpır bekler; ay’ların duygu yüklü, sevda yüklü, hüzün yüklü göz bebeğini, Eylül’ü.
Aşk mevsimi başlar, Eylül geldiğinde… Sevgiliye şarkıdır, “Eylül’de gel,” der mesela
Alpay’ın o eşsiz sesinde.
Limonata gibi havalar başladığında, ağaçlar soyunduğunda, hazan yolda göründüğünde, en güzel mehtaplı geceler yaşandığında zaman Eylül’dür. Eylül’de zaman muhteşemdir…
Eylül’de; sevmişsindir, aşık olmuşsundur, belki de evlenmişsindir. Dedim ya aşk ay’ıdır aşk…
Bir de zeytin gözlü bir kız çocuğun olmuştur. Muhteşem varlık, annesinin kucağına verilmeden önce onlarca sebeple adı bellidir.
Eylül…
Göz bebeğin, canın, neşen, geleceğindir… Yıllar; emekle, sabırla, fedakarlıkla geçse de senin için, O isminle özdeş sadece sekiz Eylül ay’ını geride bırakabilmiştir.
İncecik bedende şehvet arayan, azgın sapkınlığını soğukkanlı cinayetle bezeyen yaratık, bir başka Eylül ay’ını yaşatmayacaktır can Eylül’e…
Artık koşamayacaktır bahçelerde, ip atlayamayacaktır komşu çocuklarıyla sokakta, okul yoktur artık onun için mesela. Büyüyüp aşık olamayacaktır. Evlenip yeni Eylül’leri doğuramayacaktır, anne olamayacaktır anne. Gitmiştir Eylül gelmemek üzere…
“Geçmesin Temmuz, bitmesin Ağustos bir daha duymayalım adını,” diye bağırmak istesen de nafile… Zaman geçecek, sadece terminolojide adı kalmış insanlığın vahşeti asla bitmeyecektir.
İnsanlık sürdükçe; Eylül, Leyla, Kiraz, Ceylin’ler hep hunharca kopartılacaklar hayattan biteviye…
Bizler ise; gözümüzde iki damla yaş, üzüntü içinde çiziktirilen yazılar, dilimizde küfür yada beddualar, atılan hamasi nutuklarla, insanız diye gezineceğiz ortalarda.
Kimbilir belki de bazılarımız;
“Kendi rızasıyla olmuştur mutlaka!”
“Ne işi vardı sokakta?”
“Öldürmeseydi keşke, evlenirlerdi!”
“Şort giymeyecekti şort,” diye var olan vicdan kırıntılarını da güvercinlere yedireceğiz.
Sevda değil, aşk değil, bahar değil; Eylül ay’ına en çok hüzün yakışır artık.